Sahneye sen çıkıyorsun ama ben her seferinde senden daha çok heyecanlanıyorum. Günler öncesinden karar veriyorum konsere nasıl gideceğime, o akşam ne giyeceğime, öncesinde neler okuyacağıma ve dinleyeceğime, gözlerine nasıl bakacağıma...
Konser alanına vardığımda sahneye bir bakıyorum, dört sandalyenin hangisini seçeceğini düşlüyor ve ona göre bir yer, bir pozisyon seçiyorum kendime. Sen de, bilirmişsin gibi bu çabamı, benim seni en rahat görebileceğim yere oturuyorsun, böyle de uyumluyuz. Ya da kalp kalbe karşı demeli, neden olmasın?
Başını öne eğmen, gülümsemen, enstrümanına yaklaşıp uzaklaşman, yalnızca gözlerini kullanarak konuşup anlaşman arkadaşlarınla ve seyirciyle, hem çok tanıdık hem de her seferinde yepyeni, hep yeni bir an, yeni bir es seçiyorsun en bilindik hallerini yerleştirmek için ve ben bazen, değil çaldığın notaları, onların beni götürdüğü yerleri, gözlerimden akan yaşları bile unutup seni yalnızca seyrediyor, gözlerinin eksenine yerleştirmeye çalışıyorum gözlerimi.
Sen mümkün olan her yerde dolaştırsan ne fayda o gülen gözlerini, ben gözlerimi senden ayırmadıkça biz hep göz gözeyiz.
14.08.2017 - Bodrum
