Bu aralar pek agresifim.
Sanki her gün başka bir yönden kalkıyorum.
Kimseyi kırmayayım diye de içime atıyorum hep.
Daralıyorum sonra.
Sonra yine sinir.
Saçmasapan bir kısır döngü...
İzmir'e kar yağması iyi gelmişti, ferahlamıştım biraz.
Ama kar gitti, geri geldi gerginlik.
Geceleyin çığlıklar atmak, gündüz ofiste avaz avaz şarkı söylemek istiyorum.
Ama fazla güçlü bir süperegoya sahibim.
Susuyorum.
Kendimin bile alışık olmadığı bir suskunluk hali.
Memnun olmuyorum hiçbir şeyden, her şey batıyor.
Depresyon değil tam olarak ama depresif bir "serpinti" var sanki üzerimde.
Hoş değil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder