Gözlerimin gülümsemesi nasıl bir şeydi, unutmuşum.
Yeniden hatırlamanın vakti geldi sanırım.
Heyecanım sözlere nasıl dökülür bilemiyorum.
Yine bir ağlamak var aklımda, gözyaşlarım hazırda bekliyor kavuşmak için yanaklarıma... Ve bu belki de dünyanın en güzel şeyi. Hem sıkıntının, hem de mutluluğun cisimleşip ortaya dökülmesi...
Hakkında düşünmeyi bıraksam ve sadece hissedebilsem bütün bu olan biteni... Sözcüklere, düşünce kalıplarına, anlama yetisinin sınırlarına hapsolmasa kalbimden geçenler... Belki de o zaman gerçekten yaşanacak gözlerin parıltısı...
Bir ağlamak gerek artık bu yaşama, dökülmeli kalbin aracısı inciler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder