Bayramları hiç sevmem ben... Hatta daha doğrusu, bayramlardan nefret ederim, dayatmalardan ibaret bütün özel günlerden nefret ettiğim gibi. Bir de dini bir angajmanı olmayınca insanın, bayramlar iyice anlamsızlaşıyor. (Bazılarının "sana her gün bayram zaten" dediğini duyar gibiyim ama o bambaşka bir mevzu galiba.)
Herkesin kalabalıklara karıştığı bir günde, evde yalnız olmak çok tuhaf, yıllardır yalnızım, hâlâ tuhaf. Yine de evde olmak, akrabaları görmek falan istemezdim tabii, yalnızlık sultanlık be!
(Bunların ardından bir ama gelmeli tabii, geliyor da...)
Bayramları sevmem ama... Bir bayram sabahına, normalde -işi düşmedikçe- telefonu eline alıp da beni aramayan, dolayısıyla ben aramadıkça sesini duymanın mümkün olmadığı kardeşimin telefonuyla açmak gözümü, şahane bir şey!
Sonuçta bayram bahane, sevmek sevilmek şahane tabii! (Bu da bir bayram klasiği ve yine bir başka konu, evet.)Yine de bayram bahanesi olmadan sevdiğini sevdikleriyle paylaşmalı insan, malum, dar vakitlerde yaşıyoruz, yarına bırakmamalı sevdaları...
FS/ 09.08.2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder